دانشجویان دانشکده علوم اجتماعی دانشگاه علامه طباطبایی همزمان با روز ١٦ آذر بیانیه ای صادر کردند. این دانشجویان دانشگاه علامه بر راه اندازی و انسجام تشکل دانشجویی برای پیگیری خواسته‌های صنفی خود تأکید شده و آمده است: "دانشجویان در فضایی که هر لحظه ابر سیاه سرکوب آن را تیره تر می کرد ایستادند."متن کامل این بیانیه به شرح زیر است:
دانشگاه زنده است
سلام شکستگان سال های سیاه
تشنگان آزادی
سلام
نیاز به گفتن ندارد که ١٦ آذر چه روزی است و نام چه کسانی با این روز و ماه عجین شده است.مگر می شود فراموش کرد در این یک سال و اندی چه وقایع دردناک و غم باری از سوی نهاد قدرت صورت گرفته است.
۲۵ خرداد ۱۳۸۸، حمله به دانشگاه این بار خشونت بار تر و وحشیانه تر بود. و این نه تنها کوی دانشگاه تهران بود که زیر سایه مشتی قانون شکن -و یا به اصطلاح لباس شخصی ها- به خون دانشجویان آغشته شد، بلکه در سراسر ایران از شیراز تا همدان،کرمانشاه، تبریز و مشهد دانشگاه و دانشجو مورد تعرض قرار گرفت.
جنبش دانشجویی اگر چه با صفت جوان شناخته می شود اما ریشه هایش آنچنان کهن و ستبر است که دست درازی هر تبری را با صدها جوانه ی تازه پاسخ می دهد.همانطور که دانشجویان بیدار ایران در سال گذشته بیش از پیش با مردم آزادی خواه همراه و هم صدا شدند. پس از وقایع جنایت بار کوی دانشگاه در سال ۸۸ که ننگی دیگر بود در کارنامه دیکتاتوری، دانشجویان سراسر کشور به خونخواهی یارانشان و برای گرامی داشتن مقاومت و ایستادگی آنها زیر تیغ استبداد دست به اعتصاب و اعتراض هایی زدند که حاصل آن موج عظیم همبستگی مردم در برابر اسکلت بی جان استبداد بود. دانشجویان با قلبی سرشار از شور و اشتیاق به آزادی و امید به آینده، در فضایی که هر لحظه ابر سیاه سرکوب آن را تیره تر می کرد ایستادند، امید به آینده ای که در آن هیچ انسانی برای رسیدن به حق انسانی خود سینه در مقابل گلوله سپر نکند و تاوان این ایستادگی را با محرومیت از تحصیل، اخراج از دانشگاه،حبس های طولانی مدت و تبعید در بدترین شرایط دادند. اگرچه هراس خودکامگان از دگر اندیشی و آزادی خواهی رنگ زندان را به دانشگاه زد و زندان را به دانشسرایی از بزرگترین انسان ها تبدیل کرد اما فشار سنگین حاکمیت هرگز صدای دانشجویان را خاموش نکرد.
دانشگاه علامه طباطبایی در چند سال گذشته با موجی از فشار سنگین امنیتی رو به رو شد، بیش از ۸۰ ترم تعلیق از تحصیل و اخراج ده ها استاد همه نشانگر ترس از دانشجویان آزاداندیش و به حاشیه راندن جریان آزادی خواهی آنان است. اما آیا در مقابل این فشار ما دانشجویان نیز برای احیای حقوق پایمال شده خود دست به فعالیت جمعی متقابلی زدیم؟ با احساس نیاز به وجود تشکلی برای زنده کردن حقوق صنفی دانشجویان، پیگیری حق آزادی برای هم کلاسی های در بندمان،حق تحصیل برای دانشجویان محروم از تحصیل، بازگرداندن اساتید اخراجی مان به دانشگاه؛ حق آزادی پوشش در دانشگاه و خوابگاه، حق داشتن تشکل های آزاد و متکثر علمی، سیاسی و فرهنگی و حق داشتن امکانات رفاهی مناسب امیدواریم به زودی با همبستگی و همراهی هم برای ایجاد فضای آزاد در دانشگاه که موجب کوتاه شدن مسیر رسیدن به جامعه ای آزاد و انسانی و برابر می شود تلاش کنیم.
به یاد ستارگان محروم از تحصیل دانشکده علوم اجتماعی دانشگاه علامه طباطبایی
دانشجونیوز
دانشگاه زنده است
سلام شکستگان سال های سیاه
تشنگان آزادی
سلام
نیاز به گفتن ندارد که ١٦ آذر چه روزی است و نام چه کسانی با این روز و ماه عجین شده است.مگر می شود فراموش کرد در این یک سال و اندی چه وقایع دردناک و غم باری از سوی نهاد قدرت صورت گرفته است.
۲۵ خرداد ۱۳۸۸، حمله به دانشگاه این بار خشونت بار تر و وحشیانه تر بود. و این نه تنها کوی دانشگاه تهران بود که زیر سایه مشتی قانون شکن -و یا به اصطلاح لباس شخصی ها- به خون دانشجویان آغشته شد، بلکه در سراسر ایران از شیراز تا همدان،کرمانشاه، تبریز و مشهد دانشگاه و دانشجو مورد تعرض قرار گرفت.
جنبش دانشجویی اگر چه با صفت جوان شناخته می شود اما ریشه هایش آنچنان کهن و ستبر است که دست درازی هر تبری را با صدها جوانه ی تازه پاسخ می دهد.همانطور که دانشجویان بیدار ایران در سال گذشته بیش از پیش با مردم آزادی خواه همراه و هم صدا شدند. پس از وقایع جنایت بار کوی دانشگاه در سال ۸۸ که ننگی دیگر بود در کارنامه دیکتاتوری، دانشجویان سراسر کشور به خونخواهی یارانشان و برای گرامی داشتن مقاومت و ایستادگی آنها زیر تیغ استبداد دست به اعتصاب و اعتراض هایی زدند که حاصل آن موج عظیم همبستگی مردم در برابر اسکلت بی جان استبداد بود. دانشجویان با قلبی سرشار از شور و اشتیاق به آزادی و امید به آینده، در فضایی که هر لحظه ابر سیاه سرکوب آن را تیره تر می کرد ایستادند، امید به آینده ای که در آن هیچ انسانی برای رسیدن به حق انسانی خود سینه در مقابل گلوله سپر نکند و تاوان این ایستادگی را با محرومیت از تحصیل، اخراج از دانشگاه،حبس های طولانی مدت و تبعید در بدترین شرایط دادند. اگرچه هراس خودکامگان از دگر اندیشی و آزادی خواهی رنگ زندان را به دانشگاه زد و زندان را به دانشسرایی از بزرگترین انسان ها تبدیل کرد اما فشار سنگین حاکمیت هرگز صدای دانشجویان را خاموش نکرد.
دانشگاه علامه طباطبایی در چند سال گذشته با موجی از فشار سنگین امنیتی رو به رو شد، بیش از ۸۰ ترم تعلیق از تحصیل و اخراج ده ها استاد همه نشانگر ترس از دانشجویان آزاداندیش و به حاشیه راندن جریان آزادی خواهی آنان است. اما آیا در مقابل این فشار ما دانشجویان نیز برای احیای حقوق پایمال شده خود دست به فعالیت جمعی متقابلی زدیم؟ با احساس نیاز به وجود تشکلی برای زنده کردن حقوق صنفی دانشجویان، پیگیری حق آزادی برای هم کلاسی های در بندمان،حق تحصیل برای دانشجویان محروم از تحصیل، بازگرداندن اساتید اخراجی مان به دانشگاه؛ حق آزادی پوشش در دانشگاه و خوابگاه، حق داشتن تشکل های آزاد و متکثر علمی، سیاسی و فرهنگی و حق داشتن امکانات رفاهی مناسب امیدواریم به زودی با همبستگی و همراهی هم برای ایجاد فضای آزاد در دانشگاه که موجب کوتاه شدن مسیر رسیدن به جامعه ای آزاد و انسانی و برابر می شود تلاش کنیم.
به یاد ستارگان محروم از تحصیل دانشکده علوم اجتماعی دانشگاه علامه طباطبایی
دانشجونیوز
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر