۱۳۹۱ تیر ۱, پنجشنبه

بازداشت دست کم ١۵ دانشجو و فعال سیاسی در مهاباد

خبرگزاری هرانا - طی روزهای گذشته دست کم ١۵ دانشجو و فعال سیاسی و مدنی کرد در شهر مهاباد دستگیر و به اداره اطلاعات این شهر منتقل شدەاند. با گذشت بیش از ١٠ روز از بازداشت این افراد، مسئولان امنیتی و قضایی هیچ توضیحی در خصوص دلایل احتمالی بازداشت این فعالان در اختیار خانوادەهای آن‌ها قرار ندادەاند.
به گزارش تارنمای ان‌ان‌‌‌‌‌‌اس روج، در روزهای گذشته دست کم ١۵ تن از دانشجویان و فعالان مهابادی از سوی ماموران اداره اطلاعات این شهر بازداشت شدەاند.
شاهو حسینی، دیاکو خیاط، یعقوب خزری، جمال قادر‌نژاد و آکو سلیمی اسامی پنج نفر از این بازداشت شدگان هستند. دو نفر دیگر از دستگیر شدگان اهل روستای «خاتون باغ» از تابع شهرستان مهاباد هستند.
آکو سلیمی دانشجوی دانشگاه کردستان، دیاکو خیاط دانشجوی دانشگاه تهران، شاهو حسینی دانشجوی علوم سیاسی در دانشگاه قزوین و جمال قادرنژاد دانشجوی دانشگاه پیام نور مهاباد می‌باشد. گفته می‌شود بیشتر این افراد در حال تالیف پایان نامەهای دوره کار‌شناسی ارشد بودەاند.
آقای قادرنژاد که اهل روستای «حاجی حسن» واقع در منطقه شامات مهاباد می‌باشد پیش‌تر و در دوران حاکمیت اصلاح طلبان چهار سال را در زندان سپری کرده بود.
همزمان با دستگیری این دانشجویان، نیروهای امنیتی منزل شخصی چند نفر از آن‌ها را مورد بازرسی قرار داده و برخی از وسایل شخصی مربوط به بازداشت شدگان را با خود برده‌اند.
با گذشت حدود ده روز از این بازداشت‌ها تا کنون هیچ توضیحی در باره دلایل دستگیری این افراد به خانوادەهای آن‌ها داده نشده است. در همین حال اداره اطلاعات با فشار بر خانوادەی برخی از دستگیر شدگان از آن‌ها خواستەاند تا در این زمینه اطلاع رسانی نکنند.
ده هفته پیش نیز چهار نفر در شهرستان پیرانشهر از سوی ماموران امنیتی جمهوری اسلامی بازداشت شدند که به دلیل تهدید خانوادەهای آن‌ها مبنی بر مسکوت گذاشتن این خبر، بازداشت آن‌ها بازتاب رسانەایی به دنبال نداشت.

تجمع اعتراضی فعالان دانشجویی و حقوق بشر در ژنو

در سومین روز برگزاری نشست شورای حقوق بشر سازمان ملل، جمعی از فعالین سابق دانشجویی و کنشگران ایرانی حقوق بشر با تجمع در مقابل دفتر سازمان ملل در شهر ژنو سوئیس، به زندانی بودن دانشجویان و فعالین سیاسی و اجتماعی، و همچنین نقض حقوق دانشگاهیان در ایران اعتراض کردند.

فعالین دانشجویی و سیاسی از مجامع جهانی مسئول خواسته اند تا نسبت به زندانی بودن دانشجویان زندانی، سایر فعالین سیاسی و همچنین نقض حقوق تحصیلی دانشجویان اعتراض کنند.

به گزارش دانشجونیوز، روز چهارشنبه ( ۲۰ ژوئن) جمعی از فعالان سابق جنبش دانشجویی و محرومان از تحصیل به همراه کنشگران حقوق بشر در مقابل دفتر سازمان ملل متحد در ژنو- سوئیس حضور پیدا کرده و با نمایش تصاویر دانشجویان و سایر فعالان زندانی در ایران به زندانی بودن آنان اعتراض کرده اند.

هم زمان با برگزاری بیستمین نشست شورای حقوق بشر سازمان ملل، این فعالان ایرانی با در دست داشتن پلاکارهایی از زندانیان سیاسی و دانشجویان دربند از مجامع جهانی مسئول خواسته اند تا در راستای آزادی این فعالان تلاش کرده و دولت ایران را به رعایت موازین حقوقی تحصیلی و قضایی وادار کنند. این تجمع اعتراضی با حمایت "کمپین بین المللی حقوق بشر در ایران" برگزار شده است.

ناصح فریدی، دبیر سابق انجمن اسلامی دانشگاه تربیت معلم تهران و عضو شورای مرکزی و سخنگوی کمیته ی دانشجویی دفاع از زندانیان سیاسی که در این تجمع حضور داشت در این باره به دانشجونیوز گفت: «آنچه موجب می شود ما اینجا جمع بشویم دغدغه هایی است که از جنبش دانشجویی داخل ایران به ارث برده ایم.»

وی در توضیح دغدغه های دانشجویان محروم از تحصیل و هدف این تجمع می گوید: «دغدغه هایی ناشی از نارسایی های آموزشی و فرهنگی در دانشگاه ها و سرکوب های شدید فضای سیاسی سبب می شود ما که از خاستگاه دانشگاه برخاسته ایم همزمان با برگزاری بیستمین نشست بررسی حقوق بشر بی تفاوت نباشیم.»

این فعال سابق دانشجویی علت حضور در این تجمع را به منظور «فریادی از فریادهای در گلو مانده فعالان ایران» ارزیابی کرده است.

نشست جانبی «حقوق آکادمیک دانشجویان» در اجلاس حقوق بشر سازمان ملل
ظهر دیروز (سه شنبه- ۱۹ ژوئن) همزمان با برگزاری بیستمین اجلاس حقوق بشر در سازمان ملل متحد در ژنو سوئیس نیز گزارشی از «حقوق آکادمیک دانشجویان» در یکی از نشست های جانبی این اجلاس مورد بحث و بررسی قرار گرفت.

ناصح فریدی دانشجوی زندانی سابق و از حاضران در این جلسه در ارتباط با نشست روز گذشته که در ارتباط با وضعیت «حقوق آکادمیک» برگزار شده بود، در گفتگو با دانشجونیوز مباحث مطرح شده را در ۵ بخش تقسیم بندی کرده و می گوید: «در نشست دیروز مباحث و گزارشات نسبتا جامعی در خصوص وضعیت کلی دانشگاه ها، تاریخچه ای از وضعیت فعالیت های سیاسی و غیر سیاسی، بررسی موانع پیش رو در امور تحصیلی دانشجویان و انواع محرومیت های تحصیلی در ایران و همچنین گزارشی از دانشجویان زندانی ارائه شد.»

ناصح فریدی در پاسخ به این سوال که تا چه میزان به تاثیر و عملیاتی شدن این پیگیری ها امیدوار است می گوید: «در این نشست نمایندگانی از کشورهای هلند و اتریش خصوصا آقای اسپینوزا که مسئول ارتباطات سازمان های غیر دولتی در دفتر کل سازمان ملل بوده، حاضر بوده اند. وقتی از نزدیک به گزارش های مطرح شده از سوی گروهای دانشجویی شرکت کننده مواجه شدند متاثر گشته و در خصوص اینکه از کانال سازمان ملل چه پیگیری ای برای احقاق حقوق دانشجویان ایرانی می شود انجام داد سخنرانی کوتاهی ایراد کرد.»

استقبال با شکوه از مراسم سومین سالگرد جنبش در تورنتو و گرامیداشت یاد زندانیان و جانباختگان






کمیته دانشجویی دفاع از زندانیان سیاسی: در جریان مراسمی به مناسبت سومین سالگرد حوادث پس از انتخابات ریاست جمهوری ایران در سال 88 در شهر تورنتوی کانادا از زندانیان سیاسی و جانباختگان حوادث پس از انتخابات یاد شد. حسن زارع زاده اردشیر سخنگوی این کمیته در برون مرز از جمله سخنرانان مراسم بود. بر اساس گزارش واحد خبری جبهه متحد دانشجویی در تورنتو ، در این مراسم سخنرانان به بررسی موانع دمکراسی خواهی در ایران پرداختند.
این برنامه که با تلاش جبهه متحد دانشجویی و مرکز بین المللی حقوق بشر در ایران برگزار می شد با  استقبال خوبی روبرو شد.
در ابتدای برنامه آقای موری صفی، عضو مرکز بین المللی حقوق بشر در کانادا، به معرفی این نهاد پرداخت و سپس خانم آزاده شاه نواز فعالیتهای جبهه متحد دانشجویی در کانادا را تشریح کرد.
در ادامه پیام های اختصاصی به این مراسم از جمله از خانواده های دو جانباخته راه آزادی سهراب اعرابی و شاهرخ رحمانی قرائت شد و سپس چهار سخنران برنامه دیدگاههای خود را در مورد جنبش سبز و جنبش دمکراسی خواهی مردم ایران بیان داشتند. در این برنامه پیامی از کنگره ایرانیان کانادا قرائت شد که در آن ضمن گرامیداشت سومین سالگرد اعتراضات مردم ایران پس از انتخابات، ابراز شده است که کنگره به تلاش خود ادامه خواهد داد تا مطمئن شود دولت کانادا همچنان از حقوق بشر و دمکراسی در ایران حمایت کند.
دکتر رضا مریدی، دکتر فرخ زندی، مجتبی واحدی و حسن زارع زاده اردشیر چهار سخنران برنامه بودند که چهار نفر آنها به اصلاح ناپذیری ساختار سیاسی اقتصادی رژیم جمهوری اسلامی و ضرورت تغییرات اساسی تاکید کردند.
در ابتدا دکتر رضا مریدی نماینده شهر ریچموندهیل در پارلمان ایالت انتاریو به عنوان اولین سخنران برنامه در جایگاه قرار گرفت و گفت: اصولا در جریانهای سیاسی فعال در حکومت ایران دمکراسی و حکومت قانون جایگاهی ندارد. بنابراین جای تعجب نیست که گروههایی از رژیم نیز که در راستای اصلاح طلبی حرکت می کنند کارشان به جایی نمی رسد.
دکتر مریدی تاکید کرد وقت آن است که افرادی که در رژیم هستند ولی دیدی مخالف دارند باید راهشان را از رژیم جدا کنند.
عضو پارلمان ایالت انتاریو گفت رژیم جمهوری اسلامی به دلیل کشتار، شکنجه و نقض حقوق مردم محکوم است و باید برود و رژیمی غیرایدئولوژیک و دمکراتیک بر اساس اراده مردم سرکار بیاید.
دکتر مریدی ابراز امیدواری کرد که باید حکومت بعدی بر مبنای دمکراسی پارلمانی تشکیل شود و اگر رئیس جمهوری یا پادشاهی سرکار بیاید سمبلیک باشد تا حکومت در دست مردم اداره شود.
سخنران بعدی دکتر فرخ زندی استاد دانشگاه یورک بود که در سخنان خود تاکید که نظام جمهوری اسلامی به دلیل سختار غیرعادلانه و ضد آزادی اش باید برود.
رئیس کنگره ایرانیان کانادا گفت حکومت اسلامی در ایران بر بنیاد یک قانون اساسی غیرعادلانه و ضد آزادی بوجود آمده  که راه های تغییر خود را بسته است. قانون اساسی دارای بن بست های حقوقی کاملا ممانعت کننده از تغیرات اساسی آن است و در نتیجه عملکرد این قانون این است که اکثریت مردم ایران این حکومت مذهبی را در کلیات اش نمیخواهند.
دکتر زندی افزود در حالی که ایران از اولین کشور هایی بود که منشور بین المللی حقوقه بشر را در ابتدای تاسیس امضا کرده بود اما  در سال ۱۹۸۲ نماینده ایران در اجلاسه مجمع عمومی این سازمان اعلام میدارد سکولاریسم کلامی بر خواسته از فرهنگ یهود و مسیحیت است و به اجرا در آمدن ان در کشورهای اسلامی مانند ایران ناممکن است.
رئیس سکولارهای سبز در تورنتو گفت مشکل اصلی مردم ایران تنها با قانون اساسی، ولایت فقیه و ساختار غیردمکراتیک نیست، بلکه روح حاکم بر مجموعه معیارها و قوانینی است که با هدف استقرار، تثبیت و تحکیم سلطه استبداد دینی بر کشور تنظیم شده است.
دکتر زندی در ادامه از مهندس حشمت الله طبرزدی رهبر سیاسی در ایران که در زندان به سر می برد نقل قولی کرد و گفت : در لزوم جدایی دین از حکومت مهندس طبرزدی که سالها در زندان بوده می گوید دلایل سستی اعتقادات مسلکی ما به نظریه رهبری و امامت به مرور در ذهن ما روشن شده بود و عاقبت در سیزدهمین اردوی گروه (انجمن های اسلامی دانشجویی دانشگاهها) در مهر ماه 1376 در مشهد دیدگاه مان در نقد رهبر را مطرح کردیم... ما تا قبل از رو به رو شدن با حکومت دینی به سکولاریسم فکر نکرده بودیم و این معجزه حکومت دینی بود که ما را به سکولاریسم رساند"
حسن زارع زاده اردشیر روزنامه نگار و فعال سابق دانشجویی در ایران سخنران سوم بود. او گفت: آنچه به نام جنبش سبز رخ داد در واقع تنها حاصل یک انتخابات ریکارانه نبود بلکه این اتفاق محصول یک روند تاریخی مبارزات دمکراسی خواهانه مردم ایران بود. که امروز به دلیل کارکرد ضعیف رهبران آن و قطب بندی های سیاسی اپوزیسیون با علامت سوال روبرو هست چرا که مردم در دیدی کلی آن را ناکام می بینند. نکته من این است که اگر در طول این سه سال گذشته بسیاری از فعالان مدنی و سیاسی به نتیجه ای که امروز رسیده اند همان زمان رسیده بودند امروز در وضعیت بهتری بودیم. چرا چون جنبش تازه ای شکل نگرفته بود . « ما در 18 تیر سال 78 فریاد اتحاد اتحاد و دیکتاتور باید برود را سر داده بودیم»
سخنگوی کمیته دانشجویی دفاع از زندانیان سیاسی ادامه داد: امروز هم همان اطلاح طلبان دانسته اند که با دستگاه ولایت فقیه هرگونه شعار اصلاح طلبی با بن بست روبرو است بنابراین به سمت اپوزیسیون سوق پیدا کرده اند. یعنی گفتمان اصلاح طلبی دیگر فاقد ارزش و اعتبار شده چون پایگاه اجتماعی خود را از دست داده و راهی برای نفوذ به قدرت نمی بیند و از طرفی اعتبار اپوزیسیون و نیروهای مستقل افزایش پیدا کرده چون راه اصلاح طلبی بسته شده است.
مدیر اجرایی مرکز بین المللی حقوق بشر در تورنتوی کانادا گفت: ما امروز باید از این برزخ سیاسی خارج شویم. پس تغییر در وضعیت اپوزیسیون بویژه در خارج از کشور و درک استراتژی جنبش مردم ایران قطعا راه را برای عبور از استبداد هموار می کند. در غیر اینصورت توقف مبارزات دمکراسی خواهانه به گسترش سرکوب ها دامن خواهد زد.
زارع زاده اردشیر تاکید کرد که در روند جنبش دمکراسی خواهی مردم ایران بهترین گزینه برای رهایی جایگزینی نظام جمهوری اسلامی با نظامی دمکراتیک و سکولار است که با تداوم مقاومت مردمی و همبستگی اپوزیسیون به نتیجه می رسد.
دیگر سخنران برنامه آقای مجتبی واحدی روزنامه نگار و مشاور مهدی کروبی بود که در صحبت های خود علی خامنه ای را مایه ننگ اسلام و ایران دانست و تاکید کرد امروز در ایران هیچ انتخاباتی بدون نظارت بین المللی آزاد نخواهد بود.
مجتبی واحدی گفت اگر اصلاح طلبی این است که ما بار دیگر برگردیم به سیستمی که ثابت شده مجریان و ناظران انتخابات دزد آرای مردم هستند ، من اصلاح طلب نیستم. اگرچه در ذات همه انسانها اصلاح طلبی وجود دارد ولی من آن تعریف خشکی که در ایران وجود دارد قبول ندارم.
مشاور سید مهدی کروبی ادامه داد: معمولا ما عادت دار یم در تاریخ کشورمان به دو شخصیت قهرمان و خائن یا مقصر علاقه داشتیم و همیشه دنبال قهرمان و مقصر هستیم. در سال 57 اکثریتی از مردم از آیت الله خامنه ای فریب خوردند ولی چرا انقلاب آزادیخواهانه مردم به اینجا رسید؟ چون آیت الله خمینی امور را در دست گرفت. حتی نخبگان ما هم دچار تنبلی شدند.
به گفته ی واحدی، بزرگترین چالش در برابر دمکراسی خواهی وضعیت خود ما مردم است، تنبلی خود ماست. می خواهیم کسی را پیدا کنیم که قهرمان کنیم، یکبار خائن و یکبار جاسوس و حد وسط را نمی بینیم.
مجتبی واحدی افزود اگرچه سرکوب و برخورد های حکومت (در انحراف انقلاب مردم) نقش دارد ولی من نقش مذهب را بی تاثیر نمی بینم. مذهب یک نقش کاذب و موهوم به حاکمان داده که کسی از آنها سوال نکند. ما متاسفانه نهادهای نظارتی برای این سیستم در نظر نگرفته ایم.
اقای واحدی تاکید کرد که اگر روزی از مردم ایران نظرخواهی شود دیگر به حکومت ایدئولوژیک و مذهبی و نظام  جمهوری اسلامی رای نخواهند داد. تا روزی که در هر کشوری متولیان حکومت مفسران یک ایدئولوژی باشند وضع بدتر هم خواهد شد.

۱۳۹۱ خرداد ۲۵, پنجشنبه

اعتصاب غذا و بازداشت دانشجویان در دانشکده نفت اهواز

خبرگزاری هرانا - در پی اعتصاب غذای دانشجویان دانشکده نفت اهواز در اعتراض به احضار جمعی از دانشجویان این دانشکده به کمیته انضباطی، دست کم ۵ دانشجوی این دانشگاه تا کنون توسط حراست بازداشت شده‌اند.
بنا به اطلاع گزارشگران هرانا، ارگان خبری مجموعه فعالان حقوق بشر در ایران، در پی معرفی چند دانشجوی دانشکده نفت اهواز به کمیته انضباطی دانشگاه، سایر دانشجویان دست به اعتصاب غذا زده و از حضور بر سر جلسات امتحان پایان ترم امتناع می‌کنند.
در این راستا مامورین حراست، به بهانه اعتصاب، فضای دانشکده را کاملا امنیتی کرده و اقدام به بازداشت دست کم ۵ تن از دانشجویان می‌کنند و ایشان را به عنوان عاملان تحریک به کمیته انضباطی معرفی می‌کنند.
دانشجویان این دانشگاه به هرانا گفتند علی رغم این فشار‌ها اعتصاب دانشجویان کماکان ادامه دارد.
گفتنی است استخر این دانشکده نیز چندی پیش با حضور نیروهای انتظامی در دانشگاه به بهانه عدم حضور غریق نجات پلمپ شد که این امر نیز مورد اعتراض دانشجویان قرار گرفته بود.

رنج‌نامه ای از حشمت اله طبرزدی

خبرگزاری هرانا - با راه اندازی هفته نامه ی پیام دانشجو در شهریورماه ۱۳۷۳ خیلی زود قلم من به حوزه نقد قدرت و افشای مفاسد مالی، اداری و سیاسی کشانده شد . برای نمونه اختلاس ۱۲۳ میلیارد تومانی که حاصل کار مشترک بانک صادرات ایران و محسن رفیقدوست (به عنوان نماینده ی ولی فقیه در بنیاد  مستضعفان) و فاضل خداداد (نماینده بخش خصوصی) بود، در نشریه پیام دانشجو افشا شد.
حاصل این افشاگری ها توقف نشر نشریه پیام دانشجو و دو بار حمله‌ گروه های فشار به دفتر نشریه و بازداشت و  دادگاهی شدن من در آن دوران بود.
این دوره از سال ۱۳۷۳ تا ۱۳۷۵ بود که به یک سال حبس، یپرداخت ک میلیون تومان جزای نقدی و پنج سال  محرومیت از انتشار نشریه محکوم شدم.
ز سال ۱۳۷۵ به دلیل برگزاری میتینگ های دانشجویی از سوی  اتحادیه انجمن های اسلامی دانشجویان و دانش آموختگان دانشگاه ها و مراکز آموزش عالی (که من سمت دبیر کلی آن را داشتم .) و به دلیل انتشار مجدد نشریه پیام دانشجو بار دیگر توسط قاضی مرتضوی برای یک هفته بازداشت و راهی اوین شدم . من  اولین روزنامه نگار زندانی مرتضوی بودم و مرتضوی وظیفه داشت برای همیشه از انتشار نشریه پیام دانشجو جلوگیری کند. 
در سال ۱۳۷۶ به دلیل میتینگ دانشجویی که در آن دوره ای بودن رهبری و پاسخگو بودن رهبر به مردم را مطرح کرده بودم ضمن این که مورد ضرب و شتم شدید انصار حزب الله در محل دفتر اتحادیه قرار گرفتم، از سوی دادگاه انقلاب نیز محاکمه و به یک سال حبس تعلیقی  محکوم گردیدم.
عید نوروز۱۳۷۸ با صدور بیانیه ای از سوی اتحادیه انجمن های اسلامی دانشجویان و دانش آموختگان دانشگاه ها و مراکز آموزش عالی اعلام کردیم که ساختار سیاسی آینده‌ ایران باید یک جمهوری آزاد و دموکراتیک باشد و در واقع خواهان یک حکومت سکولار شدیم. در ۲۶ خرداد همین سال به دلیل سردبیری هفته نامه‌ «هویت خویش» و درج همین بیانیه ی ساختاری از سوی شعبه ۶ دادگاه انقلاب اسلامی بازداشت شدم و هفته نامه نیز توقیف شد . پس از چند روز جنبش دانشجویی ۱۸ تیر اتفاق افتاد و من همراه با صدها تن از دانشجویان و فعالین سیاسی به دلیل همین حادثه زیر شکنجه قرار گرفتیم که این دوره ۵ ماه به طول انجامید . شکنجه ها در ۲۰۹ و  شکنجه گاه توحید اتفاق افتاد.
 وزارت اطلاعات همه اتفاقات را به جبهه متحد دانشجویی و من و دوستانم نسبت داد.
در سال۱۳۷۹ روزنامه «گزارش روز» را سردبیری می کردم، که به دستور خامنه ای روزنامه های دگر اندیش از جمله گزارش روز توقیف شد . پس از آن در ۴ خرداد ۷۹ سالگرد میتینگ ۴ خرداد۱۳۷۷ در پارک لاله را در دانشگاه تهران و خیابان های اطراف برگزار کردیم که من و تعدادی از دوستان بازداشت شدیم . من در این دستگیری سه ماه در انفرادی ۲۰۹ بازداشت و زیر شکنجه سفید بودم.
در ۲۷ فروردین و در حالی که با حدود ۵۰ تن از اعضای جبهه دموکراتیک ایران مشغول سخنرانی و مباحث علمی بودیم، سپاه پاسداران به دفتر حمله کرد و من را با خود برد . در آن حمله که مسلحانه انجام شد، من به شدت مورد ضرب و شتم قرار گرفتم و آن سال ۹ ماه در سلول های انفرادی سپاه در اداره اطلاعات، وزارت دفاع و عشرت آباد زیر شکنجه های روحی شدید قرار داشتم (که علت اصلی آن نامه ای انتقادی بود که به خامنه ای نوشته بودم .) و در آن نامه ذکر کرده بودم از شکنجه گاه توحید و شکنجه های خودم و شکنجه گاه توحید را افشا و خامنه ای را به همین دلیل مورد سرزنش قرار داده بودم.
در ۱۸ تیر۱۳۸۱ بدلیل اعلام فراخوان برای بزرگداشت جنبش ۱۸ تیر۱۳۷۸ در خیابان ۱۶ آذر به همراه چند تن از دوستان (توسط سپاه) بازداشت شدم و به مدت هشت ماه و نیم (که هفت ماه آن در انفرادی بازداشتگاه مخوف «دو الف» متعلق به سپاه) زیر شکنجه های روحی بودم . آن سال سپاه به خانه ام یورش برد و دو فرزندم محمد و علی را با خود برد و چهار شب در جایی نامعلوم زیر باز جویی قرار داد.
۲۰ خرداد۱۳۸۲ در حالی که تظاهرات در کوی دانشگاه و خیابان های اطراف برای ۱۰ شب پیاپی ادامه داشت دادگاه انقلاب شعبه ۲۶ به ریاست قاضی حداد (که از سال۱۳۷۹ پرونده ی من را رسیدگی می کرد .) من را بازداشت کرد و پس از سه ماه انفرادی به بند ۳۵۰ منتقل شدم.
در سال۱۳۸۳ بار دیگر دو فرزندم محمد و علی را برای حدود ۲۵ روز در سلول های انفرادی ۲۰۹ مورد بازجویی قرار دادند و در همان حال حداد برایم دادگاه غیابی تشکیل داد . برای این که دادگاه انقلاب صلاحیت رسیدگی به پرونده من را ندارد و طبق اصل ۱۶۸ قانون اساسی دادگاه باید علنی و با حضور وکیل و هیئت منصفه باشد . آقای حداد من را به ۱۴ سال حبس در برازجان و ۱۰ سال محرومیت اجتماعی محکوم کرد . این حکم با اعتراض وکلای مدافع من روبرو شد و در تجدید نظر به ۱۲ سال حبس و ۱۰ سال محرومیت تبدیل شد و با اعتراض مجدد وکیل مدافعم شادروان بهمنش پرونده‌ام به دیوان عدالت رفت و به ۷ سال حبس و ۱۰ سال محرومیت اجتماعی تغییر یافت.
در ۴ خرداد۱۳۸۷ و در حالی که شروع حبس من از ۲۶ خرداد۱۳۷۸ تقویم شده بود و عملا ۱۰ سال به طول انجامیده بود ولی به این دلیل که پیش از سال۱۳۸۳ حکم من صادر نشد بلا تکلیف بودم و اولین مرخصی ها در سال۱۳۷۸ و۱۳۸۲ را به حساب نیاوردند و بنابراین پس از ۷ سال آزاد شدم.
در سال۱۳۸۴ قاضی حداد به صورت غیابی پرونده اتحادیه دانشجویان و دانش آموختگان، ارجاعی از سوی قاضی مرتضوی را رسیدگی و حکم انحلال آن را صادر کرد.
در ۷ دی۱۳۸۸ به دلیل حمایت از جنبش سبز از طریق نوشتن مقاله ها، صدور بیانیه ها و شرکت در مصاحبه ها و تظاهرات مسالمت آمیز بار دیگر از سوی وزارت اطلاعات در منزل بازداشت و حدود ۴ ماه در ۲۰۹ و ۲۴۰ زیر شکنجه ی سفید و یک مورد ضرب و شتم و مواردی توهین و تحقیر بودم . پس از آن به بند ۳۵۰ و زندان کچویی و بالاخره زندان رجایی شهر منتقل شدم که دو سال و نیم از این دوره می گذرد . این بار قاضی پیرعباس من را به ۹ سال حبس و ۷۵ ضربه شلاق محکوم کرده است.
من اعلام کردم که دادگاه را به دلیل عدم صلاحیت نمی پذیرم . در تجدید نظر حکم به ۸ سال تقلیل پیدا کرد و در حالی که در متن حکم دادگاه فرمایشی تبعید ذکر شده بود اما از ۲ سال قبل از آن من را به زندان رجایی شهر تبعید کرده بودند.
پس از این محکومیت جدید من علیه شخص علی خامنه ای نامه ای خطاب به مجامع بین المللی ذیصلاح تهیه کردم و از آن چه در این ۱۷ سال بر سر من و خانواده ام آورده بودند در ۱۰ بند تدوین و علیه او اعلان جرم کردم . سلب حق آزادی بیان، تفتیش عقاید، شکنجه ، بازداشت های خودسرانه، توقیف نشریه، اخلال در تشکیلات، فشار به خانواده و ضرر و زیان های مالی و جسمی از جمله آن بوده است.
به دلیل طولانی شدن دوره حبس و به ویژه انفرادی ها که جمعا دوره های انفرادی من به سه سال می رسد و نبودن امکانات بهداشتی و رفاهی و نیز تغذیه نامناسب و فشارهای روحی . جسم من به مرور پس از ۱۳ سال از ۲۶ خرداد۱۳۷۸ تاکنون فرسوده شده و دچار بیماری های گوناگون شده‌ام، که در زندان یا بیمارستان اما به صورت تحت الحفظ امکان مداوای آنها نیست، به ویژه که سالن ۱۲ زندان رجایی شهر از هیچ امکاناتی برخوردار نیست در عین حال من به عنوان یک روزنامه نگار زندانی و کوشنده سیاسی به این دلیل که می دانم هیچ جرمی مرتکب نشده ام که مستحق این همه هزینه باشم، ولی احساس رضایت می کنم و روحیه خوبی دارم که هیچ گاه از دست نخواهم داد.
حکومت جمهوری اسلامی و رهبران آن یعنی سید علی خامنه ای و محمود احمدی نژاد که ادعا می کنند طرفدار قانون و عدالت هستند و ریاکارانه از زندانیان بحرین و عربستان و فلسطین دفاع می کنند، سالیانی است که من و امثال من را زیر فشار، شکنجه و زندان قرار داده اند.
آگاهان دنیا باید بدانند که من فقط به دلیل ابراز عقیده، انتشار روزنامه، تشکیل اتحادیه و حزب و دعوت به میتینگ و تظاهرات مسالمت آمیز برای دفاع از عدالت، آزادی، دموکراسی، سکولاریسم و حقوق بشر این هزینه ها را می پردازم.
من به دلیل مخالفت با ظلم، تبعیض، شکنجه، تفتیش عقیده و افشای فسادهای های بزرگ سیاسی، مالی، اداری، قضایی و اقتصادی حکومت باید ناعادلانه در زندان باشم.
امیدوارم صدای من به گوش آگاهان و آزادگان جهان برسد.
حشمت اله طبرزدی
زندان رجایی شهر کرج - سالن۱۲